نقد و بررسی میتوپیا(اسطوره سازی ) در شعر شاعران معاصر

دراین مقاله از انواع نشانه­ها و تصویر آفرینی در شعر نو از دیدگاه اسطوره سازی ونیز نوعی آفرینش تصویرگرانه از طریق صنایع و شکل های مرسوم ادبی مانند تشبیه و استعاره و.... سخن به میان آمده است،به بیان دیگر نوعی  استفاده­ی  از واژه­ها است،  که از یک سو معنی واژه را در همان معنی قاموسی خود حفظ می کند و از سوی دیگر در حکم  نشانه ای برای اتصال  به تداعی های  جنسیتی، قومی، فرهنگی  و تارو پود احساسی ما از گذشته زندگی ماست. تعاریف علم بیان از چـهار عنصـر صـور خیال ) تشبیه ،استعاره ،مجاز ، کنایه ) تشکیل شده است اما واژه ها و انتخاب  آنان در جایگاه خاص جمله  و در بافت ذهنی شعر  به صورت  نشانه و علامتی  برای مخاطب  او را هر چه بیشتر به سوی بیان ناممکن برخی احساسات  هدایت  می کند . برای تبیین این رویکرد، نخست تعاریفی از اسطوره و تفاوت آن  با اسطوره سازی  مطرح شده است؛ سپس به نشانه در شعرشاعران معاصراشاره رفته است، شاعرانی که به نوعی افزون بر تصاویر خیال مرسوم، واژه هایشان به همراه نوعی کُد (رمز)مخصوص است که  تنها برای مخاطب خاص قابل دریافت است. نمونه هایی که ازشعر شاعران معاصرکه میان هرکدام فاصله زمانی زیادی وجود دارد ازجمله احمد شاملو، فروغ فرخ­زاد(قبل از انقلاب) و دُرّه دادجو(پس از انقلاب)  در این پژوهش آمده است بسیار راه­گشا است،سر انجام اینکه  شاعران می توانند در کنار تصاویری که خلق  می کنند با  واژه های گزینشی خود،مجموعه ای ازکد(رمز)های  بینامتنیت را نیز به کارگیرند